Geçen hafta yılın son yazısında 2023 yılı boyunca tattıklarım arasında ilk altı ayın öne çıkan lezzetlerini yazmıştım. Bu hafta da yılın ikinci yarısında hafızama kazınan, aklımda kalan tatları anlatmak istiyorum.
Türkiye’ye döndükten sonra haziran ayının başında sevgili Cemre Torun ve şef Mehmet Gürs’ün deprem sonrası Londra’da düzenlediği Cradle of Food etkinliğine katıldım. Hem duygusal hem de gastronomik olarak son derece etkileyici uluslararası bir festival oldu. Daha önceki yazılarımda bu festivali ve yaptığımız yemekleri uzun uzun anlatmıştım. Orada yediğim en iyi yemek, hazırlık gününün sonunda hep beraber sofradayken ikram edilen Colchester’ın yeni sezon kaya istiridyeleri ve etkinlik günü sevgili Hülya Ekşigil’in tarifiyle hepimizin imece usulü hazırladığı Malatya’nın kiraz yaprağı sarmasıydı.
Yine senenin en güzel yemeklerinden biri bu sene çok sık gittiğim Urla’da, Meydan Lokantası’nda yediğim terbiyeli nohut ve pilav oldu.
Çeşme, Alaçatı’da en sevdiğim iki balıkçıdan biri Cura Balık. Ekibin özenle seçtiği yöresel ürünlerden bebek patlıcanlara da bayılıyorum. Bu sene bölgede yediğim diğer çok iyi yemekse Horasan Balık’ın ıstakozlu makarnası.
Été’deki Wellington sunumu
Yaz ayının sonlarında ‘MasterChef’ ekibi olarak Acun Abi’nin (Ilıcalı) davetiyle birkaç günlüğüne Mikonos’a gittik. Bu harika yolculukta benim en çok aklımda kalan restoran Blue Oyster oldu. Blue Oyster’ın deniz kabuklularından özellikle denizkestanesi basit ama kaliteli sunumuyla bu yılın unutulmaz yemekleri arasında yerini aldı.
Ekim ayına kadar yoğun bir şekilde ‘MasterChef’ çekimlerini yaptıktan sonra Les Benjamins’in sahibi sevgili dostum Bünyamin’in davetiyle hem Lamia ve Bünyamin’in (Aydın) doğum gününü hem de 2024’te Türkiye ve Japonya dostluğunun 100’üncü yılını kutlamak için beraber yapmayı planladığımız işlerin öngörüşmesini de gerçekleştirmek üzere Tokyo’ya gittik. Sürekli okuyucularım bilir, Tokyo benim için Osaka ile dünyanın en önemli lezzet şehirlerinden biri. Tattığım lezzetleri uzun uzun önceki yazılarımda anlattım. Neredeyse ağzımıza attığımız her lokma yılın en lezzetli yemekleri arasına girebilecek düzeydeydi. Tsukiji Balık Pazarı’nda yolda yediğimiz deniz ürünleri, suşiler, Udatsu Sushi’deki inanılmaz suşi degüstasyonu, Shoday’daki ördekli köri udon bu yılki Japonya seyahatimizin lezzet nirvanalarıydı. Tabii fine dining olarak belki de bir daha fırsatını bulmayacağımız bir deneyim yaşadım. Dünyanın en iyi kadın şefi seçilmiş Natsuko Shoji’nin sadece bizim için açtığı Été restoranında tattığımız her lezzet harikaydı... Ama illa birini seçmem gerekiyorsa ıstakozlu Wellington bu yılın fine dining konseptinde yediğim en iyi tabağıydı.
Yılın son yazısında 2023’te yediğim en özel lezzetleri, en değişik yemekleri sizlerle paylaşmak istedim. Benim için yılın
ilk özel yemeği, aynı zamanda bu sene gittiğim en özel restoran olan ve Dünyanın En İyi 50 Restoranı listesine en üst sıralardan girerek 2023’e damga vuran veteran şef Bruno Verjus’nun 20 kişi oturumluk restoranı oldu.
Tabii bu yemeği özel kılan bir diğer sebep oğlum Deniz’in 18’inci yaş günü olmasıydı. Yediğimiz her şey birbirinden özeldi fakat ıstakoz kabuklarıyla tatlandırılmış, tereyağı ve ısırganotu soslu ıstakoz kuyruğu gecenin de
yılın da en özel yemekleri arasındaydı.
Gül yapraklı dana tartar
Yine Paris’teki Le Bon Georges’da yediğimiz, tencere içinde sunulan çikolatalı mus ise hem Deniz’in doğum günü pastası yerine geçti hem de tıraş köpüğü kıvamı ve yoğun çikolatalı lezzetiyle yılın unutulmaz tatlıları arasına girdi.
Geçen hafta gastronomi turizmi için önemli bölgelerimizden Gaziantep’te misafirlerimi götürdüğüm mekânları, tecrübelerimi paylaşmıştım. Gastronomi turu için ağırladığım konuklarıma Gaziantep’in lezzetli ama ağır mutfağından sonra Kaz Dağları’nda temiz oksijen aldırmak, doğa yürüyüşleri yaptırmak için Edremit bölgesiyle devam ediyoruz.
Tahtakuşlar Köyü’ndeki Zeytinbağı Otel hem rahmetli üstat Tuncel Kurtiz ve sevgili eşi Menent Hanım’ın misafirperverliği hem de Menent Hanım’ın erkek kardeşi Erhan Şeker’in benzersiz mutfak deneyimiyle bölge daha popüler olmadan önce, en önemli gurme destinasyonlarından biriydi.Zeytinbağı Otel’de Ege lezzetleriyle kurulan sofra
İlk gece dinlendikten sonra ertesi gün Erhan Usta’nın öğretmenliğinde tüm gün sürecek harika bir yemek kursu aldık. Sabah, bence Türkiye’nin en zengin pazarı olan Edremit pazarında başlayan maceralı alışveriş bizi bölgenin peynirinden otuna, Tıflıpaşa helvasından çeşit çeşit zeytinine pek çok yerel lezzetle buluşturdu. Mevsiminde sebze ve meyvelerimizi aldıktan sonra ustanın Zeytinbağı Oteli’ne gittik.
Erhan Usta’nın ürünü öne çıkaran serbest stil çalışması; gereksiz detaycılıktan, jöle ve köpükten sıkılan bizim gibi şef ve yemekseverler için enfes bir nefes alma durağı. Bölgenin incirini pastırma ve tulum peyniriyle doldurup taze asma yaprağına sararak mangalda yaptığı sıcak başlangıç, mandalina ve zencefilli sosla; benim diyen restoranlarda yaşayabileceğiniz gastronomik deneyime eş bir lezzet bombasıydı. Zaten Erhan Usta’nın en büyük özelliği şef egosunu değil ürünü, bölgeyi ve lezzeti öne çıkaran, Ege mutfağından her biri birbirinden farklı örnekleri bir arada, paylaşım tabağı şeklinde sunması. Tabii bu felsefeyi zahmetsiz şekilde, uzun yıllar başarıyla sürdürebilmesinin en büyük kaynağı bölgeye; üreticiye ve ürüne olan hâkimiyeti.Güre’deki Gordo’nun tulum peynirli tagliatelle ve deniztarağı sunumları.
Erhan Usta’nın yeğeni Sevgili Deniz Şeker, Güre’de Gordo adında bir şef restoranının sahibi. Deniz’le Avustralya’da Efendy restoranda beraber çalışma fırsatı bulan, onun yemek vizyonunu yakından bilen ve saygı duyan bir şef olarak Gordo’daki yemeklerinin de başarısına çok şaşırmıyorum. Gordo, isterseniz soğuk mezeleri tepsiden, taze balığınızı menüden seçerek kaliteli rakı balık yapabileceğiniz; isterseniz bölge şaraplarıyla eşleştirebileceğiniz, kum midyesinden deniztarağına nefis deniz ürünleri, uykuluk ve ciğer gibi sakatatıyla çok lezzetli bir şef restoranı.
Zeytin, peynir ve sebze zenginliği
Tabii Kaz Dağları popüler tatil bölgelerinin aksine şef restoranlarından çok, temiz ve eski usul aile işletmeleriyle öne çıkan bakir bir bölge. Benim için bölgede Ayışığı ve Yahya gibi aile tarafından işletilen, bölgenin kooperatiflerinden balıklarını, zeytinliklerden zeytin ve zeytinyağını, pazardan da sebze-meyvesini alıp mütevazı ve taze bir şekilde servis eden restoranlar, İstanbul’daki ya da İstanbulluların gittiği tatil beldelerindeki yıldız ve şöhret peşinde koşan şeflerin restoranlarından çok daha gerçek, doğal ve lezzetli tecrübeler.
Assos’la Edremit arasında sıkışan Ayvacık, son zamanlarda Bodrum ve Çeşme’nin popülaritesinden kaçan insanlar için doğal, samimi bir tatil ve yaşam bölgesi. Kaz Dağları’nın bitki örtüsü, Edremit ve civarı köylerdeki zeytin, peynir ve sebze zenginliği, Balıkesir’in kuzusu ve Kuzey Ege’nin balığıyla ben bu bölgenin gastronomi açısından çok daha ileriye gitme potansiyeli olduğunu düşünüyorum.
Geçen haftaki yazımda Avustralyalı gurme misafirler için ünlü televizyon siması Maeve O’Meara ile düzenlediğimiz gastronomi turlarının İstanbul ayağından bahsetmiştim. Bu hafta da Gaziantep tecrübelerimizi aktarmak istiyorum...
Beş gün İstanbul’da geçirdikten sonra uçtuğumuz Gaziantep’te ilk durağımız bölgedeki tüm sebze kurutucularının merkezi Oğuzeli’ydi... Patlıcan, tüylü kabak, biber gibi kurutmaları misafirlere yerinde gösterme imkânı bulduk. Turumuz eylül başında olduğu için aynı zamanda fıstık hasadını da ziyaret edip dalından yeni kopmuş taze fıstıkların tadına baktık.
Ciğerci Ali Haydar Usta
Gaziantep’te benim konaklamayı en sevdiğim, misafirlerimin de çok memnun kaldığı otel İmam Çağdaş’ın tam arkasındaki Anadolu Evleri. Birkaç yıl önce kaybettiğimiz Timur Schindel’in eşi Dila Hanım’ın işlettiği otel, eski Gaziantep konaklarından dönüştürülmüş, karakterli bir butik otel. Son yıllarda Gaziantep’te gastronomi turizmine yapılan yatırımların yanında başarılı butik oteller de öne çıkmaya başladı. Hışvahan ve Şirehan gibi butik oteller de hem yerli hem de yabancı turistin oldukça ilgisini çeken alternatifler.
İmam Çağdaş’ın baklava çeşitleri
Gaziantep’teki ilk günümüz Bakırcılar Çarşısı’nda alışveriş ve Tahmis Kahvesi’nde menengiçle son buldu. Yoğun bir gün geçirdiğimizden akşam otelin avlusunda yuvalama ve pirpirim aşı gibi yöresel yemekler ve İmam Çağdaş’tan gelen alinazik kebabıyla geceyi sonlandırdık.
Çoğunuzun bildiği gibi beş yıl önce, MasterChef jüriliğine başlayana kadar tam zamanlı olarak Sidney Avustralya’da yaşıyordum. Orada işlettiğimiz Efendy ve Anason isimli iki başarılı Türk restoranı sayesinde Avustralya’da Türk mutfağını pek çok platformda tanıtma fırsatı buldum. Bunların içinde en keyif aldığım, her yıl Avustralya’nın ünlü televizyon simalarından Maeve O’Meara ile birlikte düzenlediğimiz Türkiye gastronomi turuydu. Dört yıl boyunca 15 Avustralyalı gurmeyi Türkiye’nin değişik bölgelerine götürerek hem gastronomimizi öğretme hem de ülkemizi tanıtma fırsatını buldum.
Turun ilk bölümü İstanbul’da başlıyordu. Karaköy’de, Bankacılar Caddesi’nin sonunda Vault Karaköy otelde konaklamak gastronomi destinasyonlarına kolay ulaşmak için ideal bir lokasyon sağlıyordu. İlk gün Galata Köprüsü’nü yürüyerek geçmek, Mısır Çarşısı’nın önce içini, sonra da dışarısını gezmek, özellikle peynircilerde ve balıkçılarda tadım yapmak ziyaretçiler için akıl oynatan bir başlangıç oluyordu. Mısır Çarşısı’nın üzerindeki Pandeli, zaten benim İstanbul’a gelen ve yemekten anlayan her misafirimi mutlaka götürdüğüm bir lokanta.
Tarihi Mısır Çarşısı’nda baharat, kuruyemiş, lokum ve pestil...
Daha sonra Kapalıçarşı’ya götürdüğümüz misafirler gerek küçük tadımlarla gerekse çarşının eşsiz alışveriş zenginliğiyle unutulmaz bir ilk gün geçiriyorlardı. Akşam, otelden yürüme mesafesindeki Neolokal, İstanbul’daki favori fine dining restoranım. Bunu misafirlerimle paylaşmak, hele Maksut (Aşkar) da oradaysa, heyecan verici ilk günümüzü mükemmel bir şekilde sonlandırıyordu.
Şef Maksut Aşkar’ın restoranı Neolokal
Ali Muhiddin Hacı Bekir’de lokum, Cafer Erol’da akide şekeri ve Mercan’da kokoreç...
Bu özel günde, benim hayatıma dokunan dört öğretmenden bahsetmek istiyorum. İlkinin mutfakla ve yemekle pek alakası olmadığından bende yeri büyük olsa da biraz kısa geçeceğim ama onun adını anmadan bu yazıyı yazmak istemedim. Özel Moda Lisesi’nde zor geçen ergenlik, ders haricinde her şeye çalışan kafa ve Fenerbahçe tutkusu beni başarılı bir öğrenci olmaktan alıkoydu. Bu dönemde pek çok öğretmen beni kayıp bir öğrenci olarak görürken okulun en sert öğretmeni olarak bilinen efsanevi edebiyat öğretmeni Gaye Barlas Hocam, her iyi öğretmenin yapması gerektiği gibi kolayı değil, zoru seçti ve beni okulun en prestijli kulübü olan kültür ve edebiyat topluluğuna aldı. Onun bana olan güveni, tatlı-sert yaklaşımı, ilmek ilmek işlediği Atatürk ve edebiyat sevgisi özgüvenimi kazanmama ve özümdeki ben olmama belki de en büyük faydayı sağladı. Sanatın ve kültürün hayatımda bu kadar önemli yeri olmasının en büyük sebebi olan Gaye Hoca’yı 4-5 yıl önce kaybettik. O yüzden bu satırlar dile getirilememiş bir minnetin gecikmiş ifadesidir.
Öğretmenliğin sertifikayla değil, yürek ve bilgiyle olduğunu gösteren ve benim mutfak serüvenime farklı katkıları olan üç öğretmenimle devam etmek istiyorum...
KARAKTERİM DE PİŞTİ
İlki Ayberk Çölok. Ayberk Abi, üvey babam Altın Pınar’ın en yakın dostu ve Ankara Sanat Tiyatrosu başta olmak üzere Türk tiyatrosunun unutulmaz devlerinden biri. Ben Ayberk Abi’yle Ankara’da okurken tanıştım. Evden ayrı kaldığım için genellikle okul harçlığımı yemek yerine içmeye ayırıp parasız kaldığımda, haftada bir yemek yemeye onun evine giderdim. Aslında basit gibi gözüken bu öğle yemeğinde pişen sadece yemek değil, aynı zamanda benim karakterimdi. Ayberk Abi en iyi pürenin sarı, nişastalı ve eski patatesten yapıldığını anlatırken diğer taraftan Descartes’ın öğretilerini; domatesin kabuğunu çıkarmanın kısa yolunu gösterirken Nâzım Hikmet’i ve o küçük ama düzenli mutfağında insan olmayı öğretti bana. Yemek yaparken toplama organizasyonunu, tadı-tuzu-mevsimselliği, iyi yemek yapan bir erkeğin çekiciliğini ve yemek yapmanın keyfini ilk ondan öğrendim.
Daha önce de yazmıştım, 18 yıllık eğitim hayatımda birkaç teknik ders haricinde şeflik eğitimi almadım. Kendi restoranımı açana kadar da Türkiye’de annemin restoranlarında ona yardım etmek ve Sidney’de harçlığımı çıkarmak için yaptığım geçici işler dışında çok fazla mutfakta çalışmadım. Ama bugüne gelmemde iki şefin büyük katkısını gördüm. Çocukluk zamanlarımdan beri Kadıköy’de Çiya restoranların müdavimiydim. Musa Dağdeviren Usta’nın Çiya’sı 80’ler Özal dönemi sonrası neredeyse tüm lokantaların kebapçı, meyhane ve esnaftan; tüm restoranlarınsa İtalyan, Fransız ve bistrodan oluştuğu bir ortamda yöresel Anadolu mutfağını öne çıkararak kendini önce Kadıköy’e, sonra Türkiye’ye ve en son da dünyaya kabul ettirdi. 2010’da Sidney’de uluslararası yemek festivalinde ana tema ‘Türk ve Ortadoğu Mutfağı’ydı. Bu vesileyle, Musa Usta’yı hem Sidney’ye hem de benim restoranım Efendy’ye misafir şef olarak davet ettik. Çoğu gurbetçi şef gibi, ustayla çalıştığımız o üç haftanın öncesinde ben de yurtdışında kaliteli Türk mutfağı yapmak için gerekli malzemenin ülke dışında bir yerde bulunamayacağının arkasına sığınıyordum. Bu süre boyunca Musa Usta bana aslında ürün bilgimin ne kadar yetersiz olduğunu, yurtdışında iyi bir Türk mutfağı kurmanın oradaki ürünle değil, şefin felsefesiyle alakalı olduğunu, ürünü ve bölgeyi iyi tanımanın şefliğin en önemli kuralı olduğunu öğretti. Bugün sadece benim değil, Anadolu mutfağı üzerine çalışan kendi jenerasyonu ve sonrasındaki çoğu şefin söylemi aslında Musa Usta’nın uluslararası arenada yıllardır dile getirdiği mutfak felsefesinin uzantısı. Sadece bir usta şef değil, aynı zamanda ‘Yemek ve Kültür’ gibi sektörün en önemli tematik dergilerinden birinin kurucusu olan ustanın değerini unutmamalıyız.
Musa Usta bana yurtdışında iyi bir Türk mutfağı kurmanın ürünle değil, şefin felsefesiyle ilgili olduğunu öğretti.
Gourmand listesine giren şefler bir arada.
Michelin yıldızları geçen hafta Zorlu PSM’de yapılan bir törenle sahiplerini buldu. Geçen sene İstanbul’da başlayan bu yıldızlı macera bu sene Kültür ve Turizm Bakanlığı’nın ve Türkiye Geliştirme Ajansı’nın öncülüğünde Urla’yı da kapsayan İzmir ve Bodrum destinasyonlarına da yer verdi. Yıldızları ve kişisel favorileri zaten Michelin açıklamadan tüm gastronomi dünyası tartıştı. Benim bir olması gerekenler listem var elbette ama işin alıcı kısmında olduğum için fikirlerim şimdilik bana kalsın. Her listenin eleştiriye açık olması tabiatında var zaten. Benim bugün değinmek istediğim konu Bib Gourmand kategorisi.
Geçen sene açtığımız Efendy isimli restoranımız bu sene Bib Gourmand listesine alındı ve tabii ekipçe çok sevindik. Peki nedir bu Bib Gourmand?Somer Sivrioğlu tören gecesi sahnede konuşma yaptı.
Bib Gourmand, ağırlıkla yemek kalitesine ve çoğunlukla fiyatları üst düzey restoranlara verilen yıldızların aksine yüksek lezzet düzeyine sahip ama uygun fiyatlı restoranlar olarak tanımlanan bir kategori. Bu sene 8’i İstanbul, 6’sı İzmir ve 2’si Bodrum’dan olmak üzere 16 restoran Bib Gourmand ödülüne layık görüldü. Geçen seneki 10 restoranla birlikte, Türkiye’de bu kategoriye giren restoran sayısı 26’ya ulaştı. Yaştan mı, fizikten mi, yoksa medyatik kimliğimden dolayı mı bilemediğim bir şekilde bu sene Bib Gourmand ödülü alan şefler için konuşmayı benim yapmamı istediler. Kısa konuşmama, her zaman sıkıntım olan ceketlerin bana olmamasına şaka yoluyla sitem ederek başladım. Daha sonra şunları söyledim: “Ben Bib Gourmand listesinde olmayı çok önemsiyorum. Çünkü yıldızlı restoranların aksine uygun fiyatlandırmayı temsil ediyor. Bu tarz restoranlardaki fiyatlar hem daha demokratik hem de ulaşılabilir oluyor.” Aslında anlatmak istediğim şey şuydu; birkaç başarılı örneğinin dışında bizim restoranlarımız esnaf lokantası kültürünün üzerine konuşlandırıldığı için uygun fiyatlı ve herkesin gidebildiği restoranlar Türk mutfağını daha fazla yere ulaştırmak için elitist, seçici, rezervasyonla masa alan yıldızlı restoranlara göre çok daha gerçek ve toplumla iç içe.
Seçilen restoranların burada olup olmaması gerektiğini eleştirmek benim haddime değil. Dediğim gibi, ben kendi restoranımdan ötürü verenlerin değil, alanların bir parçasıyım. Ama Michelin değerlendirmeleriyle ilgili, seçilen restoranlar bazındaki en büyük eleştirim, tavsiye listesinde olması gereken bazı restoranların Bib Gourmand’da, Bib Gourmand’da olması gereken bazı restoranlarınsa tavsiye listesinde olması.Adana Ocakbaşı ve Asmalı Cavit’in köfte tabağıyla mezeleri.
Aslında Bib Gourmand’a en yakışan restoran grubu kebapçılar ve meyhaneler. Geçen sene Michelin müfettişlerine ziyaret listesini kimin verdiği çok tartışıldı. İlk yılın günahı olmaz dedik ama görüyoruz ki bu sene de Bib Gourmand ve tavsiye listesi arasında tutarsızlıklar devam ediyor. Türkiye gibi bir ülkede Bib Gourmand’ı domine eden restoranların kebapçı, meyhane ve esnaf lokantaları olması gerektiğini düşünüyorum. Halbuki bu kategoride toplamda sadece 3 tane kebap restoranı var. Üstelik bunlardan ikisi Tavacı Recep Usta’nın İstanbul ve İzmir şubeleri. Örneğin Kurtuluş’taki Adana Ocakbaşı kesinlikle Bib Gourmand’da olması gerektiğini düşündüğüm kebap restoranlarının başında geliyor.
Tutarsızlık meyhanelerde de vardı
Tavsiye listesine geçen sene alınan Khorasani’ye hiç girmiyorum bile ama Tatbak, Beyti aslında Bib Gourmand’da olmayı hak eden kebap restoranları. Bu sene de modern sunumuyla örnek alınması gereken kebap restoranlarından Kurul Bitez, keşke tavsiye listesi yerine Bib Gourmand’a alınsaydı. Aynı tutarsızlık meyhanelerde de devam ediyor. İki Sandal ve Giritli haricinde Bib Gourmand’da hem İstanbul hem de İzmir ve Bodrum’un meyhaneleri yok. Bu kadar karışıklığın içinde beni en şaşırtan şeylerden biri esnaf lokantalarına Bodrum yorumunu getiren favori restoranlarımdan Kısmet’in Bib Gourmand yerine tavsiye listesinde olması. Sadece öğlenleri servis veren, Bodrum’un tek esnaf lokantası Kısmet’in neden bu karışıklığın içinde olduğunu anlamak mümkün değil.
Tezgâhlarda ‘wagyu şişten’ denizkestanesine (uni), istiridyeden körili kruvasana kadar pek çok sokak lezzeti bir arada sunuluyor. Eğer suşi sevdalısıysanız pazarda iki değişik lokasyondaki Sushi Zanmai’yi günlük taze suşileri ve uygun fiyatları için tercih edebilirsiniz. Ben bir denizkestanesi delisi olarak Saito Suisan’daki denizkestanesi ve istiridyeleri hararetle tavsiye ederim. Hemen yanındaki East Indian Curry Company Japon stili köri sevenler için ucuz ve lezzetli bir seçenek.
Kruvasan deyince akla Tokyo gelmiyor elbette ama markete erken gidip de Rupan Le Pain’de körili kruvasan yerseniz kendinizi çok şanslı sayabilirsiniz. Tsukiji Market için tavsiyem hafta içi ve saat 12.00’den önce gitmeniz. Gözünüzün ve burnunuzun sizi en doğru yere yönlendireceğinden emin olabilirsiniz.
Sürekli okurlarım en sevdiğim Japon lezzetlerinden birinin ramen olduğunu bilir. Fermente soya salçasından yapılan ‘miso ramen’ ve açık renkli soya sosuyla yapılan ‘shoyu ramen’ içlerinde en sevdiklerim. Ama Tokyo denince akla gelen, Türkçeye ‘banmalık ramen’ olarak da çevirebileceğimiz ‘tsukemen’. Soğuk noodle’ları yoğun susamlı sosa banarak yediğimiz muadillerinden farklı ama en az onlar kadar lezzetli bir ramen çeşidi. Normal ramen’lerin aksine noodle ve yoğun ramen sosu ayrı kâselerde servis ediliyor ve soğuk ramen, sıcak sosa banarak yeniyor. 1950’lerde Tokyo’da Taishoken Ramen dükkânında bulunduğu söyleniyor.
Shin-ochanomizu istasyonundaki ‘tsukemen’iyle meşhur ramen’ci, Tokyo istasyonundaki daha turistlik ve yoğun olan dükkânın aksine daha sakin.
Türkiye’de meyhane, Yunanistan’da taverna, İspanya’da tapas bar varsa Japonya’da da içki yanında atıştırmalıklar sunan ‘ızakaya’lar popüler. Tokyo’nun en turistik bölgesi Shinjuku’daki Omoide Yokocho (Hatıra Sokağı) küçük şişlerde tavuk ağırlıklı lezzetler sunan bir yakitori (tavuk kebabı) sokağı. Size burada bir restoran tavsiyesi vermeyeceğim zira sokağın başından sonuna kadar yürürseniz gördüğünüz en kalabalık, boş masası olan yere oturun ve tercih edeceğiniz içeceğin yanında en beğendiğiniz ‘yakitori şişi’ söyleyin.Aldebaran Roppongi burgerleri dünyaca ünlü.
Tokyo sadece Japon lezzetleri için bir gastronomi cenneti değil. Japonların, sürekli ilerleme ve gelişmeyi hedefleyen ‘kaizen felsefesi’ sayesinde Japon şefler neye elini atsa çok başarılı oluyor. Bu yüzden Japonya’daki sevgili dostumuz Sam, dünyanın en iyi hamburgerlerinden birinin Tokyo’da olduğunu söylediğinde çok da şaşırmadım. Aldebaran Roppongi’de 4 çeşit burger servis ediliyor. Orijinali 2 bin 500 Yen,
