Kızamadım!

Ve geride kalan enkaza bir daha dönüp bakmayacakları mucize bir sonuç bekliyorlardı Manchester maçında.   Â

Rakip, oyunu ağırdan aldı. BeÅŸiktaş’ı ürkütmeden açığını kolladı. Bu da BeÅŸitaş’ın iÅŸine geldi. Rakibin gücü ve şöhretinden üzerine çöken ve ayaklarına vuran stresten kurtuldu.  Â

İlk 45 dakikada iki adamları Beşiktaş’ı uğraştırdı. Sağ kulvarda Antonio Valencia... Ve solda 17 numaralı Nani. Ben Wayne Rooney’e kilitlenmiştim. Bir süre sonra herkes gibi gözlerim Valencia’ya kaydı. Adam kara bir bela. Deli İbo yinede iyi boğuştu. Rooney, Sivok ile Ferrari’nin arasında kayboldu.
İlk 45 dakikada Beşiktaş’ın hücum hevesi, rakibin daralttığı alanda etkinliğini yitirdi. Ardı ardına attığı üç korner... Ve Serdar Özkan’ın rakibe çarpıp yön değiştiren şutu, tribünlere sunulan kısa bir heyecan dalgasıydı.

Beşiktaş, ikinci yarıda oyuna ısında. Stres kayboldu, ayaklar işlemeye başladı ve korkularından kurtuldu. Mustafa Denizli’nin bu bölümde oyuna Yusuf Şimşek’i alması da özgüven patlamasının sahaya yansımasıydı.

Allah’ı var... Seyircinin de hazırladığı nefis moral sofrasının katkısı, Beşiktaş’ı ikinci yarıda farklı bir kimliğe kavuşturdu.

Bir kaç isim oyunun bu bölümünde performansını daha etkili bir seviyeye taşıyabilirdi. Bunu Tabata’dan bekledim. Özellikle Yusuf Şimşek’in oyuna girmesinden sonra... Ama Denizli, oyundan aldı Tabata’yı.

Yusuf’tan sonra Tello’nun oyuna girmesini herkes farklı yorumladı. Bana göre, topu daha çok sahiplenme ve oyunu kontrol etme isteği Denizli’yi böyle bir değişikliğe zorladı.

BaÅŸkaları bunu tek puana yatma planı gibi yorumladılar. Olabilir!  Â

BeÅŸiktaş’ın bir gol aradığı dakikalarda kalesinde gördüğü gol, savunmada hazırlıksız yakalanışın ağır bir faturasıydı. Â
 Â
Hakan’ın karşıladığı topa ikinci hamleyi rakibe bırakmak, ne inanılmaz bir hataydı.

Herşeye karşın bu sonuca kızanlar oldu. Ama ben Manchester’ı bizlere seyrettirdiği için Beşiktaş’a teşekkür ediyorum.